Enkele jaren geleden overleed een jongetje, vlak voor zijn geboorte. Iedereen was heel verdrietig. Ook de uitvaart was heel verdrietig, maar tegelijkertijd ook mooi en ingetogen. Zonder ingewikkeld te doen werden alle kinderen op een hele natuurlijke manier betrokken bij de baby en bij de uitvaart.
De begrafenis is in de woonplaats van de familie, een klein dorp. Voor de begrafenis van Luuk kwamen we thuis met vrienden en familie bij elkaar. Op een apart tafeltje ligt Luuk in zijn eigen kistje. Voortdurend werd er nog naar hem gekeken en dingen bij hem neergelegd.
Er waren veel, vooral jonge, kinderen. Met de kinderen was besproken dat ze mochten helpen om het graf (een eindje) te dichten. Hierop stelde een neefje voor dat hij dan ook zijn shovel mee zou nemen. Hem werd uitgelegd dat dat bij een begrafenis niet helemaal de bedoeling is. Vader kocht voor alle kinderen een schep. Aan de schep zat een kaartje ter herinnering aan Luuk.
Op de begraafplaats tilden de ouders, broer en zus gezamenlijk het kleine kistje op de balkjes op het graf.
Er werd muziek gedraaid, ballonnen opgelaten, dominee las een gedicht voor en sprak de zegen uit. Samen zongen we “laat de kinderen tot mij komen”.
Tot slot mochten de kinderen scheppen. Het was aandoenlijk om te zien hoe fanatiek dat ging. Ouders mochten niet helpen. Toen het kistje bijna niet meer te zien was werden de kinderen met moeite meegenomen naar huis.
Met de aanwezige kinderen, zeker met het broertje en zusje, was veel gepraat over wat begraven en overlijden is. Toch hebben we niet genoeg uitgelegd. Want toen de familie de volgende dag naar het grafje ging raakte het 3- jarige zusje totaal overstuur. Ze kan het kistje niet meer zien, er is geen gat meer; hoe kan dat nou?
Sindsdien neem ik de tijd om kinderen uit te leggen dat mannen van de begraafplaats als iedereen weg is het graf ‘sluiten’ zodat je als je terug komt de kist niet meer kan zien.